Δίγλωσσος/bilingual FR/GR / Οι Έλληνες και η νέα πολιτική ορθότητα εναντίον τους, του Νίκου Βλαντή / Les Hellènes et la nouvelle orthodoxie européenne

Οι Έλληνες και η νέα πολιτική ορθότητα εναντίον τους, του Νίκου Βλαντή / Les Hellènes et la nouvelle orthodoxie européenne, par Nikos Vlantis




Οι Έλληνες και η νέα πολιτική ορθότητα εναντίον τους
του Νίκου Βλαντή

Ονομάζομαι Νίκος Βλαντής και είμαι Έλληνας συγγραφέας (έχουν εκδοθεί δέκα βιβλία μου στην Ελλάδα). Τον Αύγουστο του 2011, εγκατέλειψα τη χώρα μου μαζί με την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και τον τρίχρονο υιό μου, για λόγους πολιτικούς και οικονομικούς. Πολιτικούς, διότι ήμουν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και δεν υπήρχε καμμία άλλη δυνατότητα να εκφράσω την αντίθεσή μου. Οικονομικούς, διότι είχαμε έναν μικρό και ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο αλλά, λόγω της κρίσης, δεν είχαμε πια κίνητρο να εκδίδουμε καινούργια βιβλία.
Ένοιωθα συγγενής με τη γαλλική κουλτούρα σε όλη τη ζωή μου (όπως υπάρχουν αρκετοί φιλέλληνες στη Γαλλία, έτσι υπάρχουν και πολλοί Έλληνες που αγαπούν τη Γαλλία και τον γαλλικό πολιτισμό). Διάλεξα τη Γαλλία για δεύτερη πατρίδα. Για τόπο εγκατάστασης, χώρο της εξορίας μου, επέλεξα τη νήσο Ουεσσάν. Υπήρχαν λόγοι ιδιαίτεροι, για τους οποίους ένοιωθα γοητευμένος από το νησί της Βρετάννης, που έχει τη φήμη πως αποτελεί το τέλος του Κόσμου: είχα ήδη γράψει ένα μυθιστόρημα που η πλοκή του διαδραματιζόταν εκεί. Ήταν το νησί του ονείρου μου. Θέλησα να το κάνω και της πραγματικότητάς μου.
Αγάπησα ειλικρινά την νήσο Ουεσσάν και τους φιλόξενους κατοίκους της. Προσαρμοζόμαστε σταδιακά εδώ, η γυναίκα μου βρήκε δουλειά στην γκαλερί του νησιού (έχει σπουδάσει ιστορία τέχνης στη Σορβόννη), εγώ έγραψα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για την κρίση και είμαι στη διαδικασία της εύρεσης εκδότη.
Τα νέα που μαθαίνουμε από τους φίλους μας στην Ελλάδα δεν είναι καλά. Η πλειοψηφία τους, είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε δουλεύουν και δεν πληρώνονται. Όσοι έχουν τη δυνατότητα, εγκαταλείπουν τη χώρα, όπως κάναμε και εμείς. Η έκδοση μιας μεγάλης εφημερίδας της Αριστεράς, της Ελευθεροτυπίας (της αντίστοιχης της Libération, που ιδρύθηκε αφότου αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 1974) ανεστάλη για λόγους οικονομικούς.
Μερικές φορές, εμείς οι Έλληνες αισθανόμαστε πως κατηγορούμαστε αδίκως. Η εμπειρία της ευρωπαϊκής ενοποίησης γίνεται εφιάλτης, κατά τη γνώμη μου. Εμείς, οι ευρωπαϊκοί λαοί (και όχι μόνον οι Έλληνες), θεωρούμαστε και μας συμπεριφέρονται ως πειραματόζωα σ’ αυτήν τη νέα Ευρώπη που αναδύεται, μία Ευρώπη χωρίς σύνορα αλλά με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, ανάμεσα στους πλουσίους και τους νεόπτωχους, πρώην μέλη της μεσαίας τάξης.
Είναι αλήθεια πως το ελληνικό κράτος είναι διεφθαρμένο. Είναι αλήθεια πως οι σχέσεις ανάμεσα στους εκλεγέντες και τους πολίτες είναι πελατειακές, κι ότι οι Έλληνες προσπαθούν να πληρώνουν τους φόρους τους το λιγότερο δυνατόν. Είναι αλήθεια πως ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια έναν καταναλωτικό τρόπο ζωής, δανειζόμενοι, και πως σήμερα, αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους και τα δάνειά τους.
Ωστόσο, είναι εξίσου αλήθεια πως υπάρχει στην Ελλάδα μία διεφθαρμένη πολιτική και πολιτισμική ελίτ, που είναι προσκολλημένη στους τραπεζίτες και το διεθνές κεφάλαιο. Αυτή η ελίτ αδιαφορεί για το λαό και τα προβλήματά του, με εξαίρεση όταν επίκειται να επανεκλεγεί. Αυτή η συνθήκη υπάρχει από τότε που το σύγχρονο ελληνικό κράτος ιδρύθηκε από τους Ευρωπαίους
Ο λαός, ενώπιον ενός Κράτους που είναι αδιάφορο μπροστά στις ελπίδες και τις ανάγκες του, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Οι Έλληνες συσπειρώνονται σε κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, Η πλειοψηφία των Ελλήνων εγγράφεται σε ένα από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα (αριστεράς και δεξιάς), για να διευκολυνθούν στα διοικητικά τους αιτήματα, ένα μεγάλο μέρος τους για να βρουν δουλειά στο δημόσιο. Έζησα και εργάσθηκα στην Ελλάδα όλη μου τη ζωή (είμαι 39 ετών). Η πλειοψηφία της οικονομικής δραστηριότητας λαμβάνει χώρα στο επίπεδο των οικογενειακών μικροεπιχειρήσεων. Συνάντησα τη διαφθορά στο επίπεδο των μεγάλων επιχειρήσεων, των πολιτικών κομμάτων, των ιδιοκτητών των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σπανίως στο επίπεδο της καθημερινής ζωής των πολιτών.
Υπάρχει μια πολιτική και κοινωνική θέσμιση που τροφοδοτεί τη διαφθορά. Αυτή η έως σήμερα εγκαθιδρυμένη τάξη καταρρέει μ’ έναν τρόπο που οι πολίτες αντιλαμβάνονται τρομαχτικό. Αντικαθίσταται σταδιακά από ένα σύστημα που έχει ομοιότητες με μια δικτατορία, μια σχεδόν στρατιωτική κατοχή. Το κοινωνικό συμβόλαιο ήταν κακό από τότε που υπήρξε ελληνικό κράτος. Και σήμερα, παρουσιάζονται οι πολίτες υπεύθυνοι γι’ αυτό, επειδή το αποδέχτηκαν.
Μου φαίνεται πως εγκαθιδρύεται μία νέα πολιτική ορθότητα στην καινούργια Ευρώπη που η κυρία Άνγκελα Μέρκελ σχεδιάζει να επιβάλει. Μερικές φορές, η γυναίκα μου και εγώ, αισθανόμαστε σαν τους Εβραίους πρόσφυγες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου: κι εκείνοι υποχρεώθηκαν να διαχυθούν στην Ευρώπη λόγω των Γερμανών. Κι εκείνοι κατηγορούνταν από τους Γερμανούς πως ήταν διεφθαρμένοι, και δεν μπορούσαν να βρουν θέση στον κόσμο. Αυτή η σύγκριση μου φέρνει στο νου τον Βούρκο της Γης, του Άρθουρ Καίσλερ.
Κι αναρωτιέμαι : αν πράγματι δεχτούμε αυτήν τη νέα πολιτική ορθότητα (ενάντια στους Έλληνες, μετά ενάντια στους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Βέλγους, κ.ο.κ..), ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον των παιδιών μας; Οραματιζόμαστε μια Ευρώπη σαν ένα τεράστιο οικονομικό και τραπεζικό μονοπώλιο, που θα ελέγχεται από μια καφκική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ή επιθυμούμε μιαν Ευρώπη αλληλεγγύης και ισότητας, όπως την φαντάστηκε το γαλλικό πνεύμα;

Νίκος Βλαντής



(Article paru dans le journal quotidien Le Telegramme de Brest, 1er décembre 2011).


Les Hellènes et la nouvelle orthodoxie européenne
par Nikos Vlantis

Je m’appelle Nikos Vlantis et je suis un écrivain grec (ayant publié dix livres en Grèce). Au mois d’août 2011, j’ai quitté mon pays avec ma famille, ma femme et mon fils de trois ans pour des raisons politiques et économiques. Politiques, parce que j’étais contre la politique du gouvernement mais il n’y avait aucune possibilité d'exprimer mon opposition. Économiques, parce qu’on avait avec ma femme une petite maison d’éditions indépendante mais, à cause de la crise, c’était impossible d’éditer de nouveaux livres.
J'ai été attaché à la culture française durant toute ma vie (comme il y a des philhellènes en France, il y en a beaucoup de Grecs qui aiment la France et la culture française). J’ai choisi la France comme une nouvelle, seconde patrie culturelle. Comme lieu d’installation, lieu de mon exil, j’ai choisi l’île d’Ouessant. Il y avait des raisons spéciales, pour lesquels j’étais déjà charmé par l’île bretonne qui a la réputation d’être le bout du monde : j’avais déjà écrit un livre dont l’intrigue se déroule à Ouessant. C’était l’île de mon rêve. Je voudrais le faire devenir réalité.
J’ai vraiment aimé l’île d’Ouessant et ses habitants accueillants. On s’adapte ici, ma femme a trouvé un boulot, dans la galerie de l’île (elle a étudié l'histoire de l’art à la Sorbonne), moi j’ai écrit un roman polar sur la crise et je suis en train de trouver un éditeur.
Les nouvelles qu’on apprend de nos amis de la Grèce ne sont pas bonnes. La majorité entre eux, soit ils ont perdu leur travail, soit ils travaillent et ils ne sont pas payés. Ceux qui ont la possibilité, ils quittent le pays comme nous avons déjà fait. La publication d’un grand journal de la gauche Eleytherotypia, (l’équivalent de la Libération, qui a été fondé après que la démocratie a été restaurée après le retour de la démocratie en 1974) est suspendue pour des raisons économiques.
Parfois, nous les Hellènes nous ressentons que nous sommes accusés de façon injuste. L’expérience de l'intégration européenne devient un cauchemar, à mon avis. Nous, les peuples européens (et pas seulement les Grecs), nous sommes tous considérés et traités comme des animaux de laboratoire dans cette nouvelle Europe qui se développe, une Europe sans frontières de pays mais avec des inégalités sociales énormes, entre les riches et les nouveaux pauvres, qui appartenaient auparavant à l’ex- classe moyenne.
C’est vrai que l’État hellénique est corrompu. C’est vrai que les relations entre les députés et les citoyens sont clientélistes, et que les Hellènes essayent de payer le moins possible de taxes. C’est vrai qu’ils ont suivi un modèle de vie consumériste en empruntant, et que maintenant, ils ont des difficultés à payer leur impôts et leur emprunts.
D'autre part, c’est vrai qu’il y a une élite politique et culturelle corrompue, qui est attachée aux banquiers et au capital international. Cette élite ne s’intéresse pas au peuple et à ses problèmes, sauf en période d’élection.
Cette situation a existé dès que l’ État hellénique moderne a été fondé par les Européens.
Le peuple essaye de se débrouiller, face à un État qui est indifférent à ses aspirations et à ses besoins. Les Grecs se regroupent dans des réseaux sociaux de solidarité et et d'aide mutuelle. La majorité s'intègre dans l'un des deux grands partis politiques, gauche ou droite, pour en profiter lors des démarches administratives, obtenir des 'passe-droits', et un grand nombre pour trouver des emplois dans le secteur public. J’ai vécu et travaillé en Grèce pendant toute ma vie (j'ai 39 ans). La plus grande partie de l’activité économique se développe au sein de petites entreprises familiales. J'ai connu aussi la corruption au niveau des grandes entreprises, des partis politiques et des propriétaires des médias de masse. Mais peu souvent au niveau de la vie quotidienne entre citoyens.
Il y a un ordre politique et social qui nourrit la corruption. Cet ordre s'écroule actuellement d’une façon que les citoyens perçoivent comme terrifiante. Il est remplacée progressivement par un système qui a des similitudes avec une dictature, une occupation d'allure presque militaire. Le contrat social était mauvais dès la fondation de l'État grec.
Et maintenant, ce sont les citoyens qui sont présentés comme responsables parce qu’ils avaient accepté ce contrat.
Je trouve qu'il s'instaure une nouvelle orthodoxie de la nouvelle Europe que madame Angela Merkel envisage d'imposer. Quelque fois, ma femme et moi, nous nous sentons comme les réfugiés juifs pendant la Seconde guerre mondiale : ils étaient obligés de se disperser dans toute l'Europe à cause des Allemands. Ils étaient accusés pas les Allemands d'être corrompus, et ils ne pouvaient pas trouver leur place. Cette comparaison me rappelle de la Lie de la terre d’Arthur Koestler.
Je me demande : si on accepte cette nouvelle orthodoxie (contre les Hellènes, et après contre les Italiens, les Espagnols, les Irlandais, les Belges, etc.) quel sera l’avenir de l’Europe, l’avenir de nos enfants ? Est-ce que nous souhaitons une Europe d'un vaste monopole économique et bancaire et d’une bureaucratie kafkaïenne de Bruxelles, ou bien une Europe de la solidarité et de l'égalité, comme l’esprit français l'avait envisagé?

Nikos Vlantis